اشعار

خانۀ فاطمه از عـشق منـوّر شده است            عرش در گوشۀ این خانه مصوّر شده است
آمد از سمت خدا آنچه مقـدّر شده است            به علی گفت مَلک فاطمه مادر شده است

جـبرئیل آمـده از شـوق خـبـردار شـده
حـضرت حـیـدر کـرار پـسـردار شـده

رمضان ماه رخت دید و پریشان گردید            علی افطار به لبخـند تو مهـمان گردید
حُسن تو رونق بـازار کـریـمان گردید            شمّه‌ای از کرمت سـورۀ انسان گردید
حاصل جمع دو دریای کرم آمده است
نسـخـۀ اصـلـی آقـای کـرم آمـده اسـت

دشمن و دوست پریشان شده را می‌بخشید            هـمۀ زندگـی‌اش را به گـدا می‌بخـشـید
بهترین نعمت خود را به خدا می‌بخشید            مهربانیِ دلـش را بـه جـذامـی ‌بخـشـید
حالتش وقت کرم چون جبل الرحمت بود
سفره‌اش ناب ترین بخشش بی‌منّت بود

لحظه‌ای از تو دل فـاطمه دل کند نبود            نقطه ضعفی به سراپای تو سوگند نبود
کرم هیچ کـسـی با تـو هـمـانـنـد نـبـود            بر لبت حرف برو نیست نوشتـند نبود
نـیـمـۀ مــاه، خــدا مـیـل تــغــزّل دارد
چشم هر ذره به دست تو تـوسّـل دارد

ذولفقار است و یا تیغ دو ابروی حسن            شب قدر است و یا سلـسلۀ مـوی حسن
قبله مایل شده در مـاه خدا سوی حسن            هر چه حُسن است فراهم شده در روی حسن
سائلت وقت کرم حال تـماشایی داشت
نوکر خانـه تـو مـنـصب آقـایی داشـت

تا ابد دست به دامان حسن دارم و بس            نوکرم چشم به احسان حسن دارم و بس
پیشکش جان به قربان حسن دارم و بس            زنده‌ام تا به کفم نان حـسن دارم و بس
من و دل کندن از شغل گدایی سخت است
هر که از عشق تو دیوانه نشد بدبخت است

جوهر مدحیه‌ام در شُرُف زر شدن است            با تو هر لحظه مرا روی به بهتر شدن است
بنویسید مـرا قـابـل نـوکـر شـدن اسـت            بنـویـسـید که آمـادۀ قـنـبـر شـدن اسـت
سکۀ مهر حَسن نقش دل و خاطر ماست
یا الهی به حسن حرف دم آخـر ماست

نمک سفرۀ تـو طـعـنـه به دنـیـا میـزد            خنده‌هایت بـه گـدا زود بـفـرمـا مـیـزد
دل جبرییـل به نـام تـو به دریـا مـیـزد            بر سر خوان تو خود جای گدا جا میزد
دل سائل به سـر خـوان تـو جـا می‌آیـد
چـقـدر لـفـظ کـریـمـی بـه شـمـا می‌آید

پـسر شـیر خـدا مـثل عـلی کرّار است            مجـتـبی آمـده و دشـمـن او فـرّار است
کـربلا دید که عـبـدلله او سـردار است            قاسمـش روح اشداءُ عـلی‌الکـفّار است
طرز جنگ آوری‌ات به که به حیدر رفته
بنـویـسـید کـه سـقـا بـه بــرادر رفــتـه

زیر پـاهـای تو مـیدان جمل می‌لـرزید            جنگ در قبضۀ شمشیر شما می‌چرخید
آفرین‌های علی جان به تنت می‌بخشید            یاد زهرا شـتر فـتـنه گـران پی گـردید
شتر سرخ که سـر بـر قـدم خاک نهاد
همۀ آرزوی اهـل جـمـل رفـت به بـاد

وقت معراج حسن دوش نـبی را دارد            مادری طاهره چون حضرت زهرا دارد
یـوسف هـاشـمـیان بس که تـماشا دارد            کوچه از حُسن حَسن بند شود جا دارد
نـور پـیـشانـی او روشـنـی آفـاق اسـت
غم به پابوسی چشمان حسن مشتاق است

صبـر حیـرت زدۀ صبـر تـماشـایی تو            زخم خورده است غرور دل دریایی تو
آسـمان مرد ندیـده است به تـنهـایی تو            دشـمن و دوست گـذشـتـند ز آقـایی تو
غم اگر هست در عالم غم تنهایی توست
کوچه و اشک فقط محرم تنهایی توست

لحـظه لحظه هـمۀ زنـدگی‌ات ماتم بود            محرم خانه‌ات افسوس که نا محرم بود
غالبأ قوت دلت سفره به سفره غـم بود            چـشم‌های تـو پـذیـرای غـم عـالـم بـود
آخر این خاطره‌ها کُشت تو را آقا جان
کوچه و مادر و طوفان خـدا نشـناسان

نیمۀ مـاه رسـیـد و قـمـری پـیـدا شـد            از فرا سویِ زمان راهـبری پیدا شد

نیمۀ ماه رسـیـد و نَـفَـسـم بـالا رفـت            نَفَـسِ تـازه تر از تـازه تری پـیـدا شد

تا که خاموش شود آتشِ دوزخ امشب            از حوالیِ مـدیـنـه گُـهَـری پـیـدا شـد

روزه دارانِ خدا خنده به لب خوشحالند            چون عسل شهدِ مصّفا شکری پیدا شد

خانۀ فاطمه و شیـر خـدا؛ گـل باران            بر رویِ دامنِ زهـرا پسری پـیدا شد

»آمداوّل نَفَسِ حضرت طاها امشب»
»خنده آمد به لبِ حضرت زهرا امشب«

حسن آمد که شـود حـامـیِ هر افتاده            اوّلین زادۀ عشق ست که زهرا زاده

بـرکـتِ خـانـۀ حـیـدر گـلِ زیـبا آمـد            آنکه باشد ز نخـستین نَفَـس اش آزاده

مَلَک و حور بهم این سخنان می‌گویند            که خـدا یوسفِ دیگـر به زلیـخا داده

سجدۀ شکـر شده واجب و کلِّ عـالـم            در نماز ست چنان عـابده در سجّاده

مــژده ای شـیـفــتـگـانِ حــرمِ آل الله            که رسیده پـسرِ ارشد و یک شه زاده

 »اوّلین بابِ کـرامـاتِ خـدا می‌آیـد«
»حضرتِ سبطِ نبی بابُ العطا می‌آید«

آمـد و آمـدنـش رونـقِ مــا گــردیـده            قَـدَمش آیـنـۀ مـهـر و وفــا گــردیــده

بعد ازین جُود و کرم معنیِ والا گیرد            آمد آن یـار که تـندیسِ عـطا گـردیده

کیست این ماه که با گوشۀ چشمش قطعاً            باعث دلبری از خـیـرالنـساء گردیده

ای بـنازم بـه جـلال و ‌جــبـروتِ آقـا            اوّلین وارثِ شـمـشـیـرِ خـدا گـردیده

چون سلیمان زمانه همه را می‌بـیـند            رزقِ ما از نگهش برگ و نوا گردیده

»حضرت عشق رسیده حسنِ آل الله«
 »بر نَفَـس هاش دمادم همه ماشاالله »

زینت دست حسن؛ دُرِّ کرامت شده است            خوبی‌اش نزد همه مایۀ عادت شده است

دَری ازسمت خدا وا شد و با بارشِ نور            وقت نازل شـدن آیۀ رحـمـت شده است

بـا نـشـان دادن گـهـوارۀ بـارانِ بهـشـت            در دل آیــنـه و آب قـیـامـت شـده اسـت

آنقدر مشک فشان است که از بوی خوشش            نفسِ باد صبا غـرقِ طـروات شده است

بس که گل بوسه به لبهای پدر داده؛ حسن            غنچۀ سرخ لبش غرقِ حلاوت شده است

سفره داری که به لبخـندِ مـلیحـش نمکِ            سفرۀ فاطمه در مـاه ضیافـت شده است

بـوده از سـیـطـرۀ لـطـف کـریـمِ ثـقـلیـن            حاتم طایی اگر صاحب شهرت شده است

کشتی دین خـدا از ثــمـرِ صـلـح حـسـن            سمتِ سرمنزل مقصود هدایت شده است

هم زبانزد به کرامت شد و هم غربت او            بر دل سوختگان موجب حسرت شده است

خـواستم تا بـسـرایـم غزلی در خـور او            دیدم از سمت خودش شعر عنایت شده است

شک ندارم که همه در صف محشرگویند            هر که دلدادۀ او بوده شفاعت شده است

امشب خدا از شاهکارش رونمایی می‌کند           امشب حسن از عاشقانش دلربایی می‌کند
هرکس درِ این خانه روز و شب گدایی می‌کند           با این گدایی بر جهان فرمانروایی می‌کند

چشم و چراغ خانۀ زهـرا و حـیدر آمده
استاد رزم قـاسم و عـباس و اکـبـر آمده

ماه علی از راه می‌آید وقـارش را ببـین           آئینۀ زهراست، حُسن بی‌شمارش را ببین
در چهرۀ او شوکت پروردگارش را ببین           در دستهای خیبری‌اش ذوالفقارش را ببین

بر خا‌ک نعلینـش ابوذرها تیـمم کرده‌اند
از هیبتش حتی ملائک دست و پا گم کرده‌اند

روزی عالم می‌رسد از سفرۀ شاهانه‌اش           بار زمین و آسمان را می‌کشد بر شانه‌اش
نور علی نور است بی‌شک خشت خشت خانه‌اش           شکر خدا روز ازل من هم شدم دیوانه‌اش

آمد کریمی که به یمن او گدایی باب شد
امشب حسین بن علی هم صاحب ارباب شد

آرام می‌گیرد جهان در سایۀ بال و پرش           یا للعجب! در حیرتم از خُلق قاسم پرورش
دنیا به هم می‌ریزد از بانگ انا بن الحیدرش           آمد که روز و شب بگردد دور زهرا مادرش

هر جا نبردی هست شیر کارزارش مجتبی‌ست
جنگ جمل یعنی که حیدر ذوالفقارش مجتبی‌ست

خَلقا شبیه فاطمه، خُلقا شبیه حـیدر است           مثل علی حتی نفس هایش مسیحا پرور است
هرکس که فرزند علی شد، فاتح صد خیبر است           او جای خود دارد، غلامش هم شفیع محشر است

وقتی که در تاریکیِ شب‌ها عبادت می‌کند
بی‌واسطه او با خدای خویش صحبت می‌کند

آب وضوی او جهنم را گـلـستان می‌کند           شب‌های عالم را، نگاهش نور باران می‌کند
نور وجودش عرشِ اعلی را چراغان می‌کند           ایوان طلای مجتبی کافر مسلمان می‌کند

اصلا حواسم نیست، ایوانی ندارد مجتبی
شمع و چراغی بر مزارش نیست مثل کربلا

حرف دل باز ز اشک قـلمم جاری شد            ساقی آمد ز ره و موسم میخواری شد
هـمه بتـهـا به سجـود بت من افـتـادنـد            تا از آن چـهـرۀ نـاز پـرده برداری شد

چشم چرخاند و نگاهش همه دلها را کُشت            غمزۀ تیر دو چشـمش به دلم کاری شد

شد ز عطر سر زلفش همۀ عالم مست            گویی عـالـم همه جا دکّه عـطاری شد
با شـیـوع خـبـر خـال سـیـاه دو لـبـش            عشق او روی زمین باعث بیماری شد
نمی از کـنج لـبش نیـمـه مـاه رمضان            طعـم شیـرینی هر سفـرۀ افـطاری شد
شب عشق است فضا سبز به رنگ چمن است
در مدینه همه جا صحبت نام حسن است

آمدی و دل زهـرا شده است شاد ز تو            آمـدی خـانـه حــیــدر شـده آبـاد ز تـو
دل مـادر؛ دل بـابـا؛ دل هر منـتـظری            از کـمـنـد غــم و انـدوه شـد آزاد ز تو
نــوۀ اول پـیــغــمـبــر آخــر؛ حـسـنـی            که به قـرآن نموده است خـدا یاد ز تو
خـاکـبـوسـی و گـدایـی تو بـاشـد با ما            روز محـشر به گـدایان ره امـداد ز تو
تو کریم بن کریـمی و هـمه می‌گـیرند            رزق دو عالمشان را شب میلاد ز تو
آمدی سِحـر حسودان شده باطل امشب
پای گهـوارۀ تو ریخـته صد دل امشب

آنقدر خوش سخن و خوش نفس وخوش سیری            که زبـان زد شـده‌ای بین نـژاد بشری
خـواستم ماه بخـوانـم رخ زیبای تو را            دیدم از قرص قمر تو به خدا ماه تری
کوچه بند آمده برخیز سوی خانه برو            شده‌ای باعث حـیرانی هـر رهگـذری
دستگیری و کرامت بخدا پیشۀ توست            یـار هـر مـانـدۀ در راه مـیان سـفـری
سگ هم از سفره تو روزی خود میگیرد            این بعید است که ما را تو ز خاطر ببری
هـمه دارایی خـود را ز کـرامت دادی            که دگر نیست ز آوازۀ حـاتـم خـبـری
سـیـد سـبـز قـبـا؛ نـور سرشـتی بـخـدا
سـیـد خـیـل جــوانـان بـهـشـتـی بـخـدا

هیچ کس از سر کوی تو نرفـته نومید            خصم هم بر کرمت هیچ ندارد تـردید
اولـیـن مـیـوۀ بـاغ عـلـی و فـاطـمه‌ای            که ز یمن قدمت چرخ ولایت چـرخید
لـؤلـؤ آیـۀ قــرآن تـویـی ای زیـبـا رو            که خدا از تو و از نسل تو کرده تمجید
هـمه ابعـاد تو و زنـدگـیت در غـربت            می‌درخشد به دل شیعـه شبیه خورشید
تیغ شمشیر تو در جنگ جمل چون طوفان            لـشکـر دشـمـن قـرآن مبـیـن را پـاشید
باعـث عـزّت اسـلام شـدی با حکـمت            صلح کردی نشود فـتـنه دوران تشدید
بعد حـیـدر تو امـام همه عـالـم هـستی            و حسین ابن عـلـی از تو نماید تـقـلـید
با سرانگشت تو کعـبه رود از جا بالا
پای درس تو سرافرِاز جهان شد سقّا
اذن حـق بود که تو سید و مولا باشی            تشنگـان رمـضان را یَـم و دریا باشی
میکنی زنده به یک چشم هزاران عیسی            کم مقامی است بگویم تو مسیحا باشی
گر نـدانـد کسی و خـاک مزارت بـیـند            به خـیـالـش نـرسد شـاهی و آقـا باشی
زخـم دشنام شنـیـدی و بغـل وا کردی            تا چه حـدی تو دگـر اهل مـدارا باشی
مو سفـیدی به جوانی به سـراغت آمد            از غـم یار تو حق داری اگر تا باشی
تو فقط آمده‌ای غصه و غـم را بخری            وسـط کـوچـۀ غـم محـرم زهـرا باشی
پس بمان و همه جا دور و بر مادر باش
وسـط کـوچه اگر شد سپـر مـادر باش

نــیــمــۀ مــاه خــدا مــاه تــمـامـم آمـد            نـام او مثـل عـسـل بود، به کـامـم آمـد
جـان جـانـان من و خـیـرالأنـامـم آمـد            ایـهــاالــنــاس بــبـیـنـیــد امــامـم آمــد

گل بریزید به روی سر زهـرای بتول
آمد از عرش خدا دلبر و دلدار رسول

اولین گل پسر حضرت زهراست حسن            هـمـۀ دار و نـدار دل دنـیـاست حـسن
بر کریمان جهان سرور و آقاست حسن            به دل خـستۀ ما ذکـر مـعـلاست حسن

عشق او بر سر ما خیرالعمل می‌ریزد
نام او بر لب ما جـام عـسـل می‌ریـزد

او کریم است و همه دست گدایی داریم            با حسن در سرمان حال و هوایی داریم
بهتر از یوسف و صد حاتم طایی داریم            از همه خلق جهان، حس جدایی داریم

شغل ما را همه جا سینه زنی می‌دانند
ای خدا شکر که ما را حسنی می‌دانند

مَـلَکِ عـرش برای قـدمـش جـان داده            حـسن امـروز به ما پـرتـو ایـمان داده
با قـدومش به مدینه سر و سامان داده            بارها زنـدگـی‌اش را به فـقـیـران داده

مـی‌شنـاسـنـد مرا نـوکـر نـامـیِ حـسن
کـاش ما را بنـویـسـند جُـزامیِ حـسـن

کاش این شهـر مرا با حـسـنم بگـذارد            کـاش آقـا قــدمـی روی تـنــم بـگـذارد
مُـهـر تـائـیـد بـه روی بــدنـم بـگـذارد            کاش یک لـقـمه غذا در دهـنم بگـذارد

ما فـقـیـریم، فـقـیـریم، فـقـیـریم، فـقـیر
و حسن شاه و حسن حضرت سلطان و امیر

در جمل ضربه شصتش همه را حیران کرد            شتـر فـتـنه گر طایـفـه را ویـران کرد
کـفـر را خوب جـدا از تـنۀ ایمان کرد            ای بنازم که در آن روز چنان طوفان کرد

زنَک از ناقه فتاد و همه جا رسوا شد
چـهـرۀ واقـعـی فـتـنـه گـرش پـیـدا شد

از همان روز دگر بغض حسن در دل داشت            حمله میکرد ولی سُم به میان گِل داشت
چند صد تا پسر احـمقِ نا عاقـل داشت            کینه‌اش عاقبتِ امر چه بد حاصل داشت

هجمه‌ها بود که میبُرد به تابوت حسن
تیرها بود که میخورد به تابوت حسن

من اشك را بهتر ز باران دوست دارم            اين چشمها را خيس و گريان دوست دارم

اين دورى و اين دوستى، عاشق ترم كرد            پس بيشتر از مصر، كنعان دوست دارم

ریزه خورم رزق من از دستاسِ زهراست            از مرغِ بريان بيشتر، نان دوست دارم

شــرط قـبــول تــوبـه‌هـا آمـد بـه دنـيـا            العفو را هم با حسن جان دوست دارم

عكس مزارت را پُر از خورشيد كردم            بس كه بقيعت را چراغان دوست دارم

از لطف تو من با حـسيـنم، كـربـلا را            با قـبرِ خـاكـىِ تو يكـسان دوست دارم

بـــا بــه درك افــتــادن آلِ ســعـــودى

يـثـرب حـسن آبـاد می‌گـردد به زودى

يك مُشت سـائـل گـرم رازند و نيـازند            مـيخـانـه‌ها تا صبح امشب بازِ بـازنـد

فـرقـى نـدارد كـه گـدا يـا شـاه بـاشـى            بر سفره او شاه و رعيت هم طـرازند

كافـيـست يك لحـظه بيـايد بـينِ كـوچه            بـايـد زيـارت گاه در كـوچـه بسـازنـد

آنها كه اينجا پيـشِ رويش سر بـزيرند            روز قـيـامت كه می‌آيـنـد سر فـرازنـد

عرض ادب بر او كه رزق هر كسى نيست            آن عدّه‌اى كه مـادرش گـفـته مجـازنـد

سائل بر این عهد است یا امشب بميرد

يا كه امـام مـجـتـبـى دسـتـش بـگـيـرد

اين كيست كه خاكِ قدومش نور دارد؟            اين چيست كه جِبريل را مأمور دارد؟

بـايـد بــپـوشـانـنـد مـهـتـابِ رُخَـش را            از آن زنـى كه چـشـم‌هـاى شـور دارد

موسى به قـلبِ كوه رفـته هر شب امّا            او زيـر اين سـجـاده كـوهِ طــور دارد

گرچه سليمان است و تاج و تخت دارد            اُنـس عـجـيـبـى بـا ســپــاهِ مــور دارد

بايد جـمل را هم ببـيـنى مثل صلحـش            شير جمل چون شاه خـيـبر زور دارد

در صلح او عبّاس و اكبر رشد كردند            كرب و بلا اينگونه جـنـس جور دارد

از ضربۀ قاسم كه تند و آتـشـين است

معلوم شد دست حسن در آستـين است

با تو مـسيـرم تا به آخـر هست روشن            مِهرِ تو را داریم و محشر هست روشن

پــرونــده‌اى تـاريــك آوردم كـه ديــدم            در دست تو چندين برابر هست روشن

در پـاسـخ آن نـاســزا گـفـتـى بـفـرمـا            زيرِ اُجـاقِ خـانـه يكـسر هست روشن

كورىّ چشمى كه به جدّت گـفت ابـتر            تو هستى و چشم پـيـمبر هست روشن

آن شيـخ منـبـر رفـتـه را پائـين بيـاور            با حرف تو تكـليف منبر هست روشن

تـقـديـر تو اين است بـاشـى و بـبـيـنـى            آتـش بـروى مـادر و در هست روشن

بـــا بــه درك افــتــادن آلِ ســعـــودى

يـثـرب حـسن آبـاد می‌گـردد به زودى

بر ماه شب نیـمـۀ این مـیکـده سـوگـند            مثل تو نـدیده است کسی کودک دلبـند

خورده دلم از صبح همان روز نخستین            با مهر تو ای دست گل فـاطـمه پـیوند

در لطف و عطا و کرم و بخشش و رحمت            گـشـتـیم و ندیـدیم کسی را به تو مانند

هر گوشه ای از نام تو حاجات گرفتند            از کـوفه بگـو تا به بخـارا و سمـرقـند

حاتم که زبانزد شده در جود و سخاوت            یک عمر، بساطش به در خانه‌ات افکند

در بـند تـوأم، عـبد تـوأم، نام تو بُـردم            کوه گـنـهـم را به تو بخـشـیـد خـداونـد

حکـاک ازل شـیـر اُحـد، نام حـسن را            با خط خوشـش سر در تالار دلـم کـند

تو زندگی‌ات خرج فقیران شده عمری            هر سائل محزون به کنارت شده خرسند

آن شامی بد خُلق هم از سوی تو حتی            چیزی نشنیده است به جز رحمت و لبخند

در آرزوی وصف تو مُـردند هـزاران            تمـثال گر و شاعـر و نقـاش و هنرمند

هر بار نقاب از رخت افـتاد خدا گفت            جبـریلِ امین دود کـنـد بهـر تو اسپـنـد

جنگـیدن قاسم همه اش از جمل توست            مردانگی ات خوب رسیده است به فرزند

»یا فـاطمه» را یاد غمت، خیل شهیدان            با غصه نوشتـند به هر پرچم و سربند

آن روز دوشنـبه، وسط کوچه و مادر            گریان شده‌ایم از غم این واقعه هرچند

بـاز هـم اهل ولا بـادۀ مـسـتـانـه زدنـد            لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند            آســمـان بــار دگــر نـیّــر بــدر آورده

لـیـلـۀ قـدر عــلـی ســورۀ قــدر آورده

ای که از جانب معشوق نظر می‌طلبی            تو که از عشق علی، شاه نجف، جان به لبی

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب قـدر که این تـازه براتـم دادند

با «حسن» گـفـتـنم از نار نجاتم دادند

با حسن، ماه خدا عطر کرامات گرفت            رمضانم به خودش رنگ مناجات گرفت

مـادرش هم لـقب مادر سـادات گرفت            پسر فـاطمه و باب نـجات است حسن

هم دعا هست حسن، هم صلوات است حسن

اولین ماحصل وصل دو دریا حسن است            نـوۀ ارشد پـیـغـمـبـر طاها حسن است

پـسر شیرخدا، زادۀ زهـرا حسن است            نسب اندر نسبش وصل به نور ثـقـلین

عشق زهرا و علی، زینب کبری و حسین

این حسن کیست که کرسی فلک منبر اوست            روزی خلق خـداوند به زیر پَر اوست

دست رزاق، همان دست کرم پرور اوست            او بـرای کــرم عـبـدالَله و قـاسـم دارد

ابر جود است و سرِ شیعۀ خود می‌بارد

او که از لـقـمـۀ خود بر فـقـرا بخشیده            بارها ثـروت خود را به گـدا بخـشـیده

ناسزا گـفت به او خصم خـدا، بخشیده            پس خدایش چقدر جرم و خطا می‌بخشد

شیعیان را، به حسن، روز جزا می‌بخشد

مـا گـدائـیـم، دخـیــلان درِ خـانـۀ شـاه            صاحب خانه حسن، یوسف و ما چشم براه

کوچه بند آمده از حُـسن جـمالش والله            کور بادا ز رخش چشم همه شیطان‌ها

لَـعَـنَ الـلـهُ عــلــی آل أبـی‌سـفـیــان‌هـا

اسم مـولام همانند عـسل شیـرین است            ذکر او حیّ علی خیرالعمل، شیرین است

یاد جنگ آوری‌اش روز جمل، شیرین است            در جمل تا پسر شیر خـدا «یاهو» زد

فتـنه تسلیم شد و روبروی‌اش زانو زد

کوثر جان من اینست "حسن هرچه که گفت"            حرف قرآن من اینست"حسن هرچه که گفت"

دین و ایمان من اینست"حسن هرچه که گفت"            بنویـسید حسن مکـتب و آیین من است

حسنی مذهبم و حُبّ حسن دین من است

او نیازی نه به یار و نه به لشگر دارد            تا که سـردار چـو عـبـاس دلاور دارد

یک حسین بن عـلی، مـاه بـرادر دارد            غـربت او، به خـدا اندکیِ یاور نیست

نه؛ غریبی حسن از طرف همسر نیست

غربت اینست: که با ضرب لگد در افتاد            کوچه‌ای ... نقشۀ صیاد... کبوتر افتاد

مـادری بود حسن، دیـد که مـادر افتاد            آه... ای مرد ستمگر برو از کوچۀ ما

مادرم را نزن آخر... برو از کوچۀ ما

پخش سبک                      (به سبک رب صل علی محمد)

سفرۀ نعمت فکنده، خالق نعمت در این ماه           نیمۀ ماه خدا شد، هدیه بر اهل زمین ماه

عـلی و فـاطمه رسول مـؤتـمن           شده افطارشان ز بوسه بر حسن

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

****************************

وقت جنگیدن به میدان، چون خلیل بت شکن شد           بعد از این شور ملائک، لا فتی الا حسن شد

به رزمش وارث علی مرتضاست           جمل، شد خیبر و حسن خیبر گشاست

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

****************************

شمع بزم آفرینش که جهان پروانۀ اوست           کعبۀ حاجات مردم تا قیامت خانۀ اوست

شود اینجا اسیـر ز بند غم رها           به تن پوشد فـقـیر لباس اغـنـیا

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

پخش سبک    

ای روزه‌داران رحمت یزدان عمیم است            ماه ضیافت سفره‌اش دست کریم است

از بخـشش او، می‌بارد اعجاز            از خـنـدۀ او، گـل می‌شـود باز

بوی گل سرخ، عطر چمن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

*******************

روح الامین می‌آیـد از سوی سـماوات            نــازل شـده نـام حــسـن مـانـنـد آیــات

شمس و قمر شد، زائر به رویش            زهـرا کـشیده، شانه به مـویش

از شهد نامش، شیرین دهن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

*******************

می‌ریزد از لب‌های او انـوار تـوحـیـد            پیـغـمـبـر ما لـعـل این دُردانـه بـوسـید

گـهـوارۀ او ، شد کـعـبـۀ جـان            یوسف رسیده، در شهر کنعان

جنّت به خاک، او بوسه زن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

پخش سبک  

نـیـمـۀ مـاه خـدا و، آمده ماه پـیـغـمـبر            جلوه شده ماهِ روی، یوسفِ زهرا و حیدر

جانم یا حـسن بر لبِ همه            جانم یا حسن شور و زمزمه

جانم یا حسن یابن فـاطمه            جانم یا حسن یابن فـاطمه

******************

بگو به شادی تهنیت، به عشق زهرا و حیدر            مبارکِ آی عـاشقا، ولادتِ سبـط اکـبر

جانم یا حسن نور این دِلا            جانم یا حـسن ذکر عاشـقا

جانم یا حسن حرف نوکرا            جانم یا حسن یابن فـاطمه

******************

وعدۀ عشاقُ الحسن، شهر مدینه خیلی زود            با پرچـمِ یا عـلی و، نابودیِ آلِ سعـود

من به عـشـق تو مـبـتلایم            بـا اَلــطـافــتــان آشـنــایـم

بـا دل راهــیِ کــربــلایـم            جانم یا حسن یابن فـاطمه

صحن دل دیوانه‌ام از شور تو غوغاست            دیوانگی‌ام در دل و در چهره هویداست

من مستم و مستی من از عطر لطیفت            این مستی و مِی‌خوارگی از لطف تو آقاست

پـشت در میـخـانه الی صبح، مـقـیـمـم            نه مست شـرابـم که دلـم بستۀ سقاست

در هر نـفـسم شعـله‌ای از شـوق برآید            چشمان من از جلوۀ رخسار تو دریاست

مـداح شدم وصف تو ریـزد ز کـلامـم

مـداح که نه! بر در تو عـبـد و غـلامم

در کوچه نشستی همۀ رهگذران مست            از عشق تو باشد دل هر پیر و جوان مست

ای سـبــزتـرین آیــۀ نـورانـی کـوثــر            با سبزی تو جان منِ مثل خزان مست

ای چشمۀ جود و کرم و بخشش و احسان            از شوق تو باشد همه آفاق جهان مست

من زخمی ابروی توأم زخـمی عـشقم            با زخم خودم خُرّم و مجنون و چنان مست

کز مستی خود می‌کشم از حنجره فریاد

هـسـتـم ز اهـالـی بـهـشتِ حـسـن آبـاد

ما را ز ازل زخـمی ابـروت نوشـتـند            هم معـتکـف پیچ و خـم موت نوشـتـند

ما را که خـماریـم گـرفـتار تو کـردند            ســودا زدۀ حـلـقـۀ گـیـسـوت نوشـتـنـد

ای جـوهـرۀ عـشق، دل وحـشی ما را            آرامِ تـو و رام هـوَ الـهـوت نــوشـتـنـد

طـوفـان زده بودیم و به دنـبال پـناهی            در بحر غـم تو همه را حوت نوشتـند

من مؤمن چشمان توأم ای گـل زهـرا

من سـائل دسـتان تـوأم ای گـل زهـرا

هرچند که بی‌ارزشم و خوارم و پستم            دیـوانه‌ام و دل به گـل روی تو بـسـتم

در سِحر نگاه تو شدم مات که امروز            مـداح شـدم شـاعـر دربـار تـو هـسـتم

با نـام تو هـر غـصـه که آمـد بـزُدودم            با عـشـق تو هر بنـد ز پـایم بگـسـستم

آوارۀ شـهـرم هـمـه جـا در پـی بـویت            از عطر دل آرای تو مدهـوش و مستم

مـن در به درم، در به در نـام تـو آقـا

ای سبز قـبای عـلـوی! حضرت دریا!

ای صد چو سلیمان به گدایی تو خرسند            ای حـاتم طایی شده در پیـش تو دربند

ای مـوج خـروشندۀ کـوثـر ثمر عشق            دارم به سر از نام دل آویـز تو سربـند

امشب به حـریـم حَرمت معـتکـفـم من            بـیـنـم به لب لـعـل گـهـربار تو لبخـنـد

جـای پــدرم سـبـز کـه داده دل من را            از کـودکی‌ام با غم و با مهر تو پیـوند

من نان و نمک خوردۀ احسان تو هستم

از روز ازل دست به دامـان تو هـستم

آقـا کـرمی کـن که فـقـط رام تو بـاشم            دانـه بـده تـا بـنـدی و در دام تو بـاشم

هر جمله که گویم همه اوصاف تو گویم            ســـودا زدۀ دائــم ایــهــام تــو بــاشــم

از خُــرده غـذاهـای تـهِ سـفـره‌ات آقـا            رزقـم بـده تـا بـسـتـۀ اکـرام تـو بـاشـم

آقا به تو و بر نمک عـشق تو سوگـند            اذنـم بــده تـا در بـه در نــام تـو بـاشم

دل را به نگاهی چو عـقـیـق یمنی کن

با جادوی چشمت دل من را حسنی کن

گـرفـته دست مـرا بـارها مـرام حـسن            رسیده است به من لطف مستدام حسن
من احـترام شدم محـض احـترام حسن            حسن امام من است و منم غـلام حسن

هـزار بـار بـمیـرم دوبـاره زنـده شوم
بـه بـارگـاه امــام کــریــم بــنـده شـوم

مرا ز کوی کریـمان جـدا شدن هرگز            و هر دری به جز این خانه را زدن هرگز
و صبح و ظهر و شب اینجا نیامدن هرگز            من و جـدایـی از دامن حـسـن هـرگـز

خـدا مـرا بـه هـوای دگـر رهـا نـکـند
من و جـدا شدن از مجـتـبی خـدا نکند

شـمـایـلی ز بـهـشت آمد و هـویـدا شد            به نـور چـهـرۀ او مـمکـنات زیـبا شد
گـره ز کـار جهـان و جهـانـیان وا شد            سـتاره‌ای بـدرخـشید و مـاه زهـرا شد

به آفـتاب جـمـالش، به کـعـبـۀ خـالـش
به هوش بودم از اول… ربود تمثالش

هماره روح دعا، کعـبـۀ عبادات است            شفیع روز جزا، قبله گاه حاجات است
حسن نمود حسن هاست، جمع خیرات است            امام زاده و سر سلسله، به سادات است

کــریـم چــارم دنــیـای پـنـج تـن آمــد
خـبـر دهـیـد که آقـایــمـان حـسـن آمـد

سـر ارادتــم از افــتــخـار خــم گـردد            گـدا به حـرمت اربـاب محـتـرم گـردد
خـدا بخـواهد اگر پرچـمی عـلـم گردد            امــام زادۀ مــا صـاحـب حــرم گـردد

مـدیـنـة الحـسـنی در بـقـیـع می‌سـازیم
رواق و گنبد و صحنی وسیع می‌سازیم

رواست محتشمی وصف مجـتـبا بکند            و دست فرشچـیان طرح نو به پا بکند
زنی الـنـگـوی خود نـذر آن بـنـا بکند            که گـنـبـد حـرمش را چو کـربلا بکند

در ورودی باب الکـریم در زدنی‌ست
ورودی حرمش صحن جامع حسنی‌ست

چـراغ صحن، برایش ز ماه می‌سازیم            دخـیـل پـنجـره‌هـایش، نگـاه می‌سازیم
و باب ساعت مخصوص شاه می‌سازیم            بـرای شـیـعـۀ او سـر پــنـاه می‌سـازیم

بـزرگ کـرده برای کـریـم، نـسـلی را
به نام نجـمـه نمائـیم صحـن اصلی را

قرار و وعـدۀ ما صحن مجـتـبی باشد            شب زیـارتی‌اش هـم دوشنـبـه‌ها بـاشد
همیشه دور ضریحش سر و صدا باشد            و مثـل کـرب‌و‌بـلا هم بـرو بـیـا بـاشد

شبـیـه هر شب جمعه، شبیه کرب‌و‌بلا
دوشنـبـه‌هـای بـقـیـع و زیـارت زهـرا

گـل‌خـنده‌ای که مِهـر به مـاه خـدا کـند            از پای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کـند

بر شانۀ سپـیده‌تـرین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشارِ طـلایی رهـا کـنـد

میلاد مجتبی‌ست که اعجـاز مقـدمـش            با بـاغ، آن کـنـد که نـسـیـم صبـا کـند

آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش            هر سو دری به خانۀ خـورشید وا کند

شب را به یمن مقدم او صبح کرده است            هر کس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند

امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم            غـرق شکـوفـه، لعـلِ لب مجـتـبی کند

چون آسمان عاطفه، باران اشک باش!            تا گـلـشنِ ضمـیـرِ تو را با صـفـا کـند

چشم ستاره باش و به دامان شب ببار!            تا دردِ سیـنـه‌سـوزِ غـمـت را دوا کـند

بیگانه با تبـسّمی! این فصل را بخـند!            تـا بـاغ را به خـنـده لـبـت آشـنـا کـنـد

گـل‌واژۀ نـگـاهِ تـو در روح زردِ بـاغ            جـشن بهـار گـونـه‌شدن را به پـا کـنـد

میان ارض و سما بزم شادی و شور است           به روی دست نبی آیه‌هایی از نور است

بـغـل گـرفـتـه نـبـی سبط اکـبـر خود را           وَ اِن یَکاد بخوان، چشم ابتران شور است

گمان کنم که پیمبر به گوش او می‌گفت:           خوشا به حال رسولی که با تو محشور است

به رزقِ خوانِ حسن عالمی نمک گیرند           عزیز کردۀ زهرا « کریم » مشهور است

ز دست هیچ کسی لقمه نان نمی‌خـواهیم           کرامت حـسنی با مـزاجـمان جور است

گـدای کوی کریـمـیم و نان بهـانۀ ماست           نظر به منظر جانان مراد و منظور است

چـقـدر غـبطـه خورم بر کـبوتران بقـیـع           شکسته بال و پرم، قبر خاکی‌اش دور است

به قـبـر خـاکـی او سـایـبـان بـدهـکـاریم           برای گـنـبـد و گـلـدسـتـه نـقـشه‌ها داریم

بر لب هر عاشقی گل کرده امشب یا حسن            می‌شوم عـبد خـدا ماه مبارک با حسن

ما اگر عـبد حسیـنـیم و گـدای زینـبـیم            بر خود زینب قسم کرده جدا ما را حسن

رزق آب و نان من دائم ازین خانه رسید            نـیـستم مدیـون دربـار کـسی الا حسن

تا که جان دارم میان تن دم از او می‌زنم            شافع عقبی حسن، مولا حسن، آقا حسن

ذکر یا سبّوح و قـدّوسم شده یا مجـتبی            می‌روم سجده به عشق اینکه گویم یا حسن

کوری چشم زنی که قاتل پیغمبر است            مینویسم روی قـلبم: سیدی مولا حسن

ای که در شهر مدینه شهره گشتی بر کرم            یک نظر بر این گدا کن ماه دل آرا حسن

نیمۀ ماه است و دستم خالی و رویم سیاه            حـقّ زهـرا مـادرت اُنظُـر الیّ یا حسن

ای روح تـوسـل شده دیـوانـۀ لـطـفـت            مست است كرم از می و پیمانۀ لطفت

از بركت اطعام تو محروم نمانده ست            هر آنكه شده سائـل مـیـخـانۀ لـطـفـت

دست كرمت را به سرم می‌كشی و من            سر می‌نهم از لطف تو بر شانۀ لطفت

از یـمـن قـدوم تـو شـده مـاه ضیـافـت            مـاه رمـضان مـاه كـرمـخـانۀ لـطـفت

امروز که مـیـلاد سعـید حسن است           دلشاد بتول و احمد و بوالحسن است

گر دست به دست می‌برندش چه عجب           کاوّل گلِ نو شکـفـتۀ این چمن است

************* سید رضا مؤیّد ************

امشب که ز شادی شده سرشار علی           در آیــنــه دیــده روی دادار عـلــی

چیده ست گلِ بوسه ز لب های حسن           یعنی به رُطب نموده افـطـار عـلـی

************* محمد رستکار ************

بـرخـیـز که مـاه انـجـمـن پـیـدا شـد           سـیـمـای امـام مُـمـتَـحَـن پــیـدا شـد

در مــاه خــدا تـجــلّـی حُـسـن خُــدا           در صورت و سیرت حَسَن پیدا شد

************* قاسم رسا ************

موجـیـم كه بر ساحل غـم می‌تـازیم           چون قطره به دریاى كرم می‌نازیم

در صحن بقیع اگر شبى قسمت شد           بـی‌وقـفـه براى تو حـرم مـی‌سـازیم

************* مهدی عبدالهی ************

خورشید نجابت و صفا را عشق است           سلطان کرامت و سخا را عشق است

در بـیـن تـمـام خـوب رویان جهـان           رخـسار امام مجتبی را عشق است

************* مجتبی شکریان ************

در نیمه مـاه، ماهِ کـامل حسن است           در سیر و سلوک راه کامل حسن است

یک گوشه‌ای از فضائلش این بس که           در جنگ جمل سپاه کامل حسن است

************* مجتبی شکریان ************

از عشق و عاشـقی چند ساله بنویسم            و از نـیـاز خـودم از پـیـالـه بنـویـسم

قلم به دست گرفتم که شرح دل بکنم            زمین دور و برم را ز اشک گل بکنم

دوبـاره نـیـمـۀ مـاه خـدا دلـم لــرزیـد            نوا و صوت عجیبی در آسمآن پیچید

خبر رسیده که خیر عظیم در راه است            خبر رسیده که مردم کریم در راه است

من از طفـولیتم کاسه لیس این خوانم            بزرگ گـشـتـه‌ام اینجـا و از گـدایـانم

ندار و خـانـه به دوشـم قـرار من آقا            امـیـد زنــدگــیــم اعـتــبــار مـن آقــا

چـقــدر سـفــرۀ آقــا بُــرو بـیــا دارد            چه عزّتی سر این سفـره‌ها گـدا دارد

ذلـیـل آمـده بـودم عــزیـزِ دیــر شـدم            به لطف نان حسن عاقبت بخـیر شدم

غذای بیت الحسن خورده‌ام که سیر شدم            فـقـیـر آمـده بـودم بـبـیـن امـیـر شـدم

به زیر پـرچـم تو صاحب مـقـام شدم            به اسم نـوکـر این خـانه احـترام شدم

تو خنده کردی و بر شاعران غزل دادند            به خیل کاسه به دستانِ خُم عسل دادند

حَسن حَسن ز روی این لبـم نمی‌افـتد            عـجـب حـرارتـی دارد تـبـم نمی‌افـتد

تـمـام زنـدگـیـم را بـه تـو بـدهـکـارم            به جـان مـادرم آقـا که دوستـت دارم